Park na wyspie Wehrinsel

Centrum wystawowe i obsługi zwiedzających przebudowano z okazji 100-lecia ogrodu w 2013 r.            W sezonie, tj. od maja do końca września, po północnej stronie wejścia do parku znajduje się kasa, obsługa zwiedzających i sklep z pamiątkami. W Centrum odbywają się wystawy o zmieniającej się tematyce regionalnej, historycznej i kulturalnej. Jednak to róża zawsze pozostaje tematem przewodnim.

Podczas corocznego i najważniejszego wydarzenia ogrodu Festynu Ogrodu Różanego, który przypada na ostatni weekend czerwca, w hali odbywa się tradycyjny pokaz ciętych róż. Regionalne kwiaciarnie prezentują tu fascynujące kreacje róż, pod różnymi hasłami. Na terenie obiektu, o powierzchni 200 m kw. odbywa się pokaz średnio od 2 do 3 tys. róż w ok. 70 odmianach. Zarówno przed jak i po festynie, mają tu miejsce wystawy o różnej tematyce.

Już od 1954 r., czyli od początków istnienia budynku, obiekt był miejscem ważnych wydarzeń kulturalnych. Oprócz corocznego pokazu ciętych róż, służył również jako sala ślubna Urzędu Stanu Cywilnego Miasta Forst, w którym to wiele osób powiedziało symboliczne słowo Tak. Przed II wojną światową, w bezpośrednim sąsiedztwie, od strony zachodniej znajdował się budynek gospodarczy. Teren hali wykorzystywano do celów ogrodniczych, przypuszczalnie jako miejsce dla wycinki lub upraw.

Centrum imprezowe, które zostało otwarte w 2008 r. powstało na miejscu zbudowanej w 1910 r. restauracji o nazwie Wehrinsel. Mieści się tam restauracja Rosenflair, z bardzo dobrą kuchnią regionalną, sala rozrywkowa dla 160 osób, sala konferencyjna i sala ślubna Urzędu Stanu Cywilnego Miasta Forst. Dzięki temu romantyczne śluby, w magicznej scenerii zabytkowego parku, są możliwe przez cały rok.

Wokół budynku, na szczycie nasypu rosły lipy. Zarówno na podwyższeniu przed budynkiem, jak i na zachodzie i południu przed nasypem, teren pełnił funkcje ogródka piwnego i koncertowego. Od czasu Wystawy Róż i Ogrodnictwa w 1913 r. z ogródka piwnego roztaczał się widok na Dziedziniec Różany od strony południowej, a od wschodu na Pawilon Muzyczny.

Wnętrze odnowiono w 1926 r. Budynek otrzymał nowoczesne wyposażenie (centralne ogrzewanie, ciepłą wodę, gaz itp.). Werandę zamieniono na ogród zimowy, a wszystkie pomieszczenia odmalowano i umeblowano. Była to wówczas jedna z najnowocześniejszych i najpiękniejszych restauracji na Łużycach.

W 1938 r. ogród koncertowy przed restauracją Wehrinsel od strony południowej oferował ok. 3 tys. miejsc siedzących.

W 1953 r., po zniszczeniach w czasie II wojny światowej, w ramach Narodowego Projektu Odbudowy NRD,  w ciągu kilku tygodni odbudowano restaurację Wehrinsel na istniejących jeszcze fundamentach. O tym lokalnym projekcie odbudowy, przez wiele dziesięcioleci przypominała tablica pamiątkowa umieszczona na budynku, która w nieznanych okolicznościach zniknęła. Ludność odegrała znaczącą rolę w odbudowie restauracji, zarówno pod względem finansowym, np. w formie darowizn, jak i praktycznym, poprzez wolontariat.

Szczególną cechą Wschodnioniemieckiego Ogrodu Różanego są elementy projektu, które wywodzą się z jego historycznej zabudowy. Wszędzie można znaleźć szeroką gamę dzieł sztuki z ostatnich kilkudziesięciu lat, w tym różne fontanny i rzeźby z początków istnienia obiektu z rąk mistrza tynkarstwa z Cottbus - Waltera Adlera. Z jego warsztatu pochodzi również fontanna z niedźwiadkami na wyspie Wehrinsel.

Walter Adler określany jest mianem tragicznej postaci Wystawy Róż i Ogrodnictwa z 1913 r. Oprócz fontanny stworzył on Fontannę Różaną z Boginią Florą przy głównym wejściu, Zdrój z wężem w Ogrodzie Zapachów, ozdobny wazon oraz inne figury, które nie zachowały się do dnia dzisiejszego. Walter Adler zmarł 14.10.1912 r. i tym samym nie był świadkiem wielkiego sukcesu RUGA oraz entuzjazmu dla jego prac.

Fontanna przedstawia cztery siedzące na krawędzi fontanny i bawiące się wodą niedźwiadki. Pośrodku wznosi się kolumna, na której siedzi niedźwiedź unoszący prawą łapę. Jeden z czterech niedźwiadków patrzy w stronę basenu, a lewą łapą wyciera wodę z sierści. Pozostałe trzy niedźwiadki patrzą ku górze, na bawiącego się wodą misia. Niedźwiedź wprowadzony jest niejako na tron królewski, który znajduje się na centralnej kolumnie, ozdobionej winoroślami. Pierwotnie przed kolumną fontanny siedziały tylko dwa niedźwiedzie, pozostałe zaś postumenty zdobiły dwie misy z roślinami. Po kilku latach zastąpiono je replikami niedźwiedzi.

Pod koniec II wojny światowej również ta fontanna została częściowo zniszczona. W związku z faktem, iż zachowała się forma jednego z niedźwiadków, można było odtworzyć pozostałe dwie repliki.

Jednym z pierwszych skojarzeń z różami jest oczywiście zapach. W Ogrodzie Zapachów zasadzono zioła, byliny i rośliny drzewiaste o szerokiej gamie właściwości zapachowych. Prowadzony przez asortyment róż,      w towarzystwie krzewów i uzupełniony klasycznymi roślinami aromatycznymi, takimi jak szałwia i lawenda. To wszystko sprawia, że obszar tego ogrodu jest prawdziwym ogrodem zmysłów, zachwycającym swoją magią zarówno oko, jak i nos.

Tą część ogrodu wraz z Fontanną z Wężem stworzono w swojej podstawowej konstrukcji już w 1913 r.,        a następnie w całości obsadzono różami. W 1938 r. podczas Wystawy Róż nazwano go Wyspecjalizowanym Ogrodem Różanym. Ze względu na płytową strukturę betonowych ścieżek, w czasach NRD posługiwano się nazwą Płytowego Ogrodu. Termin letni ogród kwiatowy wskazuje na planie sytuacyjnym z 1986 r. na odpowiednie nasadzenia z lat 80-tych i 90-tych. XX w. Obecny projekt pachnącej roślinności prezentuje ogród, jaki otrzymał na swoje 100-lecie w 2013 r.

Zdrój z wężem przedstawiający chłopca nabierającego wodę, to trzecia z fontann stworzona od czasu założenia ogrodu przez Waltera Adlera. W 2018 r. została ona wyremontowana z pomocą środków uzyskanych z podatków z hazardu, loterii oraz zakładów sportowych Kraju Związkowego Brandenburgia. Otoczona różnymi letnimi kwiatami i krzewami, przyciąga wzrok i stanowi szczególne tło dla pachnących piękności, które tutaj się znajdują.

Scena Schillera znajduje się na północnym skraju dziedzińca z pergolami.

Miejsce to zostało wykorzystane po raz pierwszy podczas Festynu Ogrodu Różanego w 1939 r. na dawnym terenie występowania fontanny z lwem. Do tego celu wykorzystano pozostałą podstawę dawnej grupy lwów,   a nieckę fontanny pokryto dużymi drewnianymi płytami, które służyły jako powierzchnia sceniczna. Utworzono stanowisko dla orkiestry, a miejsca siedzące początkowo znajdowały się na poziomie gruntu.

W 1954 r. wyremontowano kanał orkiestrowy i przebudowano widownię. Oferowało 100 miejsc siedzących        i tym samym zapewniało dobre warunki do przeprowadzania imprez. Rok później, z okazji Roku Schillera, obchodzono w całym kraju 150 –tą rocznicę śmierci wielkiego poety, miejsce to nazwano Sceną Schillera. Rząd NRD widział w Friedrichu Schillerze postępowego mieszczanina, a tym samym odpowiednią postać integracyjną do budowania własnej tożsamości narodowej. Nadanie imienia odbyło się podczas świątecznego tygodnia, w uroczystym akcie dnia 3.07.1955 r. i połączono z wieczorem Schillera zorganizowanym przez Teatr Państwowy Cottbus.

Podczas corocznego Festynu Ogrodu Różanego scena i część widowni pozostają tymczasowo zadaszone. Impreza oferuje niezwykłą oprawę wydarzeń kulturalnych, takich jak plenerowy teatr letni, koncerty, kino plenerowe, czy większe występy chóralne.

Dziedziniec z pergolami był - choć zmieniany przez dziesięciolecia - jedną z najważniejszych budowli architektonicznych Wystawy Róż i Ogrodnictwa w Forst (Lausitz) w 1913 r. Jest on nazywany salonem wyspy Wehrinsel. Arkady oplata dzika winorośl i glicynia. Swoje miejsce mają tu specjalne róże ze szkółki róż z miejscowości Steinfurth. Dziedziniec z pergolami w 2003 r.z okazji 90 – tej rocznicy, został całkowicie odrestaurowany, przy wsparciu stowarzyszenia Niemieckich Przyjaciół Róż .

Fontanna z lwem była magnesem dla zwiedzających podczas Wystawy Róż i Ogrodnictwa w 1913 r. Gazeta Forster Tagesblatt chwaliła instalację, jako najpiękniejszą ozdobę Dziedzińca Różanego i jedno z najwspanialszych oraz najbardziej wzniosłych dzieł sztuki na tym terenie ... Lew i lwica robią piękne wrażenie, widziane z bliska i z daleka. Jedynie ułożenie nóg grupy mogło być bardziej wyraziste. Kształty ciała zwierząt są doskonale zaprojektowane.

Grupa lwów zniknęła bez śladu po wystawie w 1913 r. Przypuszczalnie została sprzedana. Cokół oryginału     i przyległy plac z fontanną istniały do ok. 1938/1939 r. Pierwotna lokalizacja została w 1953 r. przemianowana na Scenę Schillera. Z okazji 100-lecia Wschodnioniemieckiego Ogrodu Różanego oraz dzięki szerokiemu wsparciu licznych sponsorów Fontanna z lwem mogła rozbłysnąć nowym blaskiem po przeciwnej stronie dziedzińca z pergolami.

Fontanna z żabą jest głównym wyposażeniem ogrodu po jego zachodniej stronie. Pięć małych filarów podtrzymuje okrągłą miskę z wodą. Pośrodku, na podobnej do grzyba podstawie, siedzi żaba, a z ust jej tryska woda.

W 1913 r. drugą nagrodę honorową miasta Forst otrzymali tynkarz Gustaw Hagedorn i technik budowlany Erwin Lemsky z Guben, za wykonanie fontanny ze sztucznego wapnia muszlowego.

Początkowo do monumentalnych schodów prowadził drewniany most pieszy, który do II wojny światowej łączył wyspę Wehrinsel z północną częścią wyspy Reisigwehrinsel. Pozostałości dawnych betonowych fundamentów mostu są nieco zarośnięte, ale nadal można je zobaczyć na nasypie. W ramach przygotowań do jubileuszu 100-lecia Wschodnioniemieckiego Ogrodu Różanego narodził się pomysł odbudowy tego mostu i stworzenia   w ten sposób bardziej urozmaiconej trasy przez wyspę Reisigwehrinsel.

Niestety nie udało się znaleźć zadowalającego rozwiązania dla tego pomysłu. Z punktu widzenia organów odpowiedzialnych za ochronę przeciwpowodziową konstrukcję mostową należało ułożyć powyżej profilu przekroju, co z kolei nie wchodziło w rachubę z punktu widzenia organów odpowiedzialnych za ochronę zabytków.

Wybudowane wówczas schody i tarasy pełnią dziś bardziej twórczą i symboliczną funkcję. Połączenie między dwiema wyspami jest wyraźnie podkreślone, ale praktycznie nieużyteczne. Pergola na wyspie Reisigwehrinsel nawiązuje do architektury Dziedzińca z pergolami, podkreślając w ten sposób jego oś centralną. Widziana pergola z wyspy Wehrinsel przyciąga wzrok na sąsiednią wyspę Reisigwehrinsel. Spogląda się tam na krajobraz w kierunku wschodnim widziany niejako przez ramkę obrazu.